Bitlis’te Büyük Mutasavvıf Şeyh Ahmed En-Nâmekî Câmî'nin (441/1049-1050 536/1141-1142) sohbet arkadaşı Ünlü Mutasavvıf Şeyh Ebu Tahir-i Kürd شيخ ابو طاهر كرد ’ün Türbesi; Bitlis Emiri/Hânı ve Evliyâ Çelebi’nin Çağdaşı Abdal Hân’a Ait 1075/1664-1665 Tarihli Farsça Tâmir Kitâbesi ve Tercümesi. Farsça Kitâbe okuma ve Tercüme: Müfid Yüksel

 

Bitlis’te Büyük Mutasavvıf Şeyh Ahmed En-Nâmekî Câmî'nin (441/1049-1050    536/1141-1142) sohbet arkadaşı Ünlü Mutasavvıf Şeyh Ebu Tahir-i Kürd  شيخ ابو طاهر كرد  ’ün Türbesi; Bitlis Emiri/Hânı ve Evliyâ Çelebi’nin Çağdaşı Abdal Hân’a Ait 1075/1664-1665 Tarihli Farsça Tâmir Kitâbesi ve Tercümesi. Farsça Kitâbe okuma ve Tercüme: Müfid Yüksel

 

 

مهر همم حضرت آبدال خان

كز ره علم توفيق زد همه

سعي صدق نمود از سر خلوص

درپی تعمير فيض چنين كه

هاتف غيبش بتاريخ گفت

جدّ لبابه خيرات يره

سنه ١٠٧٥

 

Hazret-i Abdal Hân’ın himmetlerinin mührüyle

Ki bu yolda tevfik/muvaffakiyet alemini/nişanını/damgasını hep vurdu

Bu şekilde feyizli mekanın tâmiri ardından

Hâtif-i Ğaybi dedi tarihini

Karşılığını göreceği hayratı için onun kapısında çalışıp gayret gösterdi

Sene 1075

 

 Notlar:

Şeyh Ebu Tahir-i Kürd’ün tarihi şahsiyeti konusunda kaynaklarda ihtilaf söz konusudur. Mevlana Abdurrahman Cami (Molla Cami) Nefehatu’l-Üns adlı ünlü eserinde Şeyh Ebu Tahir-i Kürd’ü ünlü mutasavvıflardan Şeyh Ahmed En-Nâmekî El-Câmî’nin (441/1049-1050  536/1141-1142) sohbet arkadaşı olarak yer almakta ve Şeyh Ahmed’in ardından eserde yer almakta ve menâkıbı anlatılmaktadır.

 

- شیخ ابوطاهر کُرد، رحمه اللهّ تعالى

 

وی صحبت دار خضر بوده است علیه السلّام و شیخ الاسلام احمد را با وی مؤانست تمام بوده است و به وی

میرفته است.

روزی نفس از من زردآلو خواست. با وی گفتم که: یک سال تمام روزه » : شیخ الاسلام احمد گفته است که

داری، ترا زردآلو دهم. قبول کرد. چون سال تمام شد، نفس گفت: من آنِ خود به جای آوردم، تو نیز به وعدۀ

خود وفا کن! آمدم به رَزی که از پدر ميراث رسیده بود، رفتم دیدم که شغال زردآلود خورده بود و همچنان درست

افکنده، برداشتم و پاک میکردم. نفس فریاد برآورد که: احمد! پاک میکنی، چه خواهی کرد؟ گفتم: ترا خواهم

داد تا بخوری. با تو زردآلو قرار دادهام، این هم زردآلو است. بیش از نیست که بر رودۀ جانوری گذر کرده است.

نفس گفت: با تو عهد کردم که بعد از این از تو هیچ آرزو نخواهم، این به من مَدِه! گفتم: راست آمد اکنون.

زردآلویی چند از درخت باز کردم و تایی چند بخوردم و تایی چند در آستين نهادم و به خدمت شیخ ابوطاهر کرد

که پير صحبت من بود رفتم و در پیش او نهادم. او ساعتی در آن نگریست، پس گفت: احمد! ما را زردآلوی

وقف آوردهای؟ گفتم: ای شیخ! وقف نیست، از درخت ملک خود به دست خود باز کردهام. گفت: أحسنت!

زردآلوی وقف میآری و به ملک بر ما میبندی، ما را نابینا مینهی؟ من ادب گوش داشتم و خاموش ایستاد.

و به باطن با حق سبحانه مناجات میکردم که: خداوندا! تو میدانی که از درخت ملک خود به دست خود باز

کردم و آن درخت از پدر ميراث دارم، این حال بر وی کشف گردان! ساعتی بود، پسر را بخواند و فرمود که: برو

و گوسفندی از رمه بیار و بکش و بگو تا شوربایی سازند که احمد را صفرای گرسنگی بر سر و دماغ زده است،

نمیداند که چه میکند و چه میگوید. من خاموش میبودم. چون طعام آوردند، به دل من در دادند که: گوشت و

شوربا مخور! که ازوجه نیست. من نان میخوردم. شیخ بوطاهر گفت: چرا نمیخوری؟ گفتم: این بسنده است.

إلحاح کرد که: راست بگوی! آنچه به دل من در داده بودند گفتم. پسر را طلبید و احوال گوشت پرسید. گفت:

رمه دور رفته بود، از فلان قصاب گرفتم. قصاب را طلب کردند، گفت: آن گوشت از گوسفندی بود که شحنه به

ظلم گرفته بود، به من آوردند که: بکش! یک نیمه شحنه برد و یک نیمه مانده بود شیخ زاده آمد و برداشت. شیخ

بوطاهر سر در پیش انداخت. من برخاستم و در آن نزدیکی صومعهای بود به آنجا درآمدم. گریستن بر من زور

آورد، مناجات کردم که: خداوندا! مرا با هیچ کس انس نگذاشتی. پيری داشتم که ساعتی با او صحبت میداشتم،

چنان کردی که از شرم دیگر به خدمت وی نمیتوانم رفت. ساعتی بود، شیخ ابوطاهر درآمد و بنشست. من به دل

مناجات میکردم که: خداوندا! همچنان که حال گوشت بر وی کشف گردانیدی، حال زردآلو نیز کشف گردان! در

این مناجات بودم، خضر علیه السلام درآمد و فرمود که: یا باطاهر! ملک احمد را وقف نام کردی و گوشت شبهه

«. را حلال! این از که آموختهای؟ ترا بر احمد هیچ بازخواست نرسد، که وی پایۀ زبرین میرود  ( نفحات الأنس، ٢٤٠)

 

 

Şeref Hân, Şerefnâme’de Mevlâna Abdurrahman Cami’nin eserine atıfla Şeyh Ebu Tahir El-Kürdî’den söz eder. Şeyh Ebu Tahir’in Bitlisli olduğunu ve mezarının Bitlis’in Batı yakasında Kosor Mahallesinde olduğunu kaydeder.

 

و شيخ ابو طاهر الكردی كه مولانا نور الملة و الدين مولانا عبدالرحمن جامی ذكر او در نفحات كرده از بدليس است و مزار فايض الأنوارش در جانب غربی بدليس در محلۀ كسور واقع شده

 

Tercümesi

“Ve Şeyh Ebu Tahir El-Kürdî ki Mevlana Nuru’l-milleti Ve’d-Dîn Mevlâna Abdurrahman Cami Nefehât (adlı) eserinde yer verip zikretmiştir. (Şeyh Ebu Tahir) Bitlislidir. Nurlar saçan mezarı Bitlis’in Batı yakasında Kosor mahallesinde yer almaktadır.”

 (Şeref Hân, Şerefnâme, Müellif Hattı, Oxford, Bodleian Library, 332)

Ancak başka bazı kaynaklarda ünlü Mutasavvıf Ebu Said Ebu’l-Hayr’ın Ebu Tahir adındaki oğlundan söz edilmekte ve bu Ebu Tahir’in Şeyh Ahmed En-Nâmekî ile olan sıkı irtibatından bahsedilmektedir. Buna göre Ebu Said Ebu’l-Hayr Hz. Ebubekir (R.A)’den beri miras kalarak gelen bir hırkaya malik imiş. Ve o hırka ile ibadet edermiş. Vefatından önce oğlu Ebu Tahire bunu vefatı akabinde gelecek olan bir zata vermesini manevi bir işaret üzere vasiyyet etmiş. Ve Şeyh Ahmed En-Nâmekî El-Câmi’yi adı ve vasıfları ile işaret etmiş. Oğlu Ebu Tahir önceleri bu hırkanın bir şekilde kendinde kalmasını arzu etmiş ise de Sonraları Şeyh Ahmed En-Nâmekî çıkagelmiş, Şeyh Ebu Tahir babasının vasiyette bulunduğu zatın vasıflarını tamamen taşıdığını görüp izzet u ikrâmda bulunmuş ancak babası Şeyh Ebu Said Eb’ul-Hayr’ın hırkasını  vermemeyi arzu edip içinden geçirse de, Şeyh Ahmed’in “Emanete hiyanet reva değildir” demesi üzerine babasının duvarda çiviye asmış olduğu hırkayı oradan alıp Şeyh Ahmed En-Nâmekî’ye giydirir. Rivâyete göre bu hırkayı meşâyihten 22 zât giymiş. Şeyh Ahmed En-Nâmeki’den sonra bu hırkanın akibeti bilinmemiş.

 

- شیخ الاسلام احمد الناّمقی الجامی، قدسّ اللهّ تعالى سرهّ

کنیت وی ابونصر احمدبن ابی الحسن است، و وی از فرزندان جریربن عبداللهّ البجلی است رضی اللهّ تعالى عنه

ما حَجَبَني رسولُ اللّهِ » : که در سال وفات رسول صلّی اللهّ علیه و سلمّ ایمان آورده است. قال رضی اللّه عنه

و بسیار بلند قامت و با جمال بوده است، و امير «. صلّی اللهّ علیه و سلمّ مُنْذُ اسْلَمْتُ وَلارانی إلاّ تَبَسَّمَ في وَجْهی

المؤمنين عمر رضی اللهّ تعالى عنه وی را یوسف این امت نام نهاده است.

حضرت شیخ را حق سبحانه و تعالى چهل و دو فرزند داده بوده است، سی و نه پسر و سه دختر و بعد از وفات

وی چهارده پسر و سه دختر باقی مانده بودهاند و این چهارده پسر همه عالم و عامل و کامل و صاحب تصنیف و

صاحب کرامات و صاحب ولایت و مقتدا و پیشوای خلق بودهاند.

وی امیّ بوده است که در سنّ بیست و دو سالگی توفیق توبه یافته و به کوه رفته، و بعد از هژده سال ریاضت در

چهل سالگی وی را به میان خلق فرستادهاند و ابواب علم لدنّی بر وی گشاده. زیادت از سیصد تای کاغذ در

علم توحید و معرفت و علم سر و حکمت و روش طریقت و اسرار حقیقت تصنیف کرده است که هیچ عالم و

حکیم بر آن اعتراض نکرده است و نتوانسته و این تصنیفات همه به آیات قرآن و اخبار رسول صلیّ اللّه علیه و

سلمّ مقید و مؤید است.

بیست و دو ساله بودهام که حقّ عزوّ » : حضرت شیخ قدّس اللهّ تعالى سرهّ در کتاب سراج السائرین آورده است که

شأنه به لطف و کرم خود مرا توبه کرامت کرد، و چهل ساله بودم که مرا به میان خلق فرستاد و اکنون شصت و

دوسالهام که این کتاب را به فرمان جمع میکنم تا این غایت صد و هشتاد هزار مرد است که بر دست ما توبه

و بعد از آن بسیار سال دیگر زیستهاند. شیخ ظهيرالدیّن عیسی که یکی از فرزندان ایشان است در «. یافتهاند

تا آخر عمر بر دست پدرم، شیخ الاسلام احمد قدّس اللّه تعالى سرهّ » : کتاب رموز الحقایق آورده است که

«. ششصد هزار کس توبه کردهاند و از راه معصیت به طریق طاعت بازآمده

شیخ ابوسعید ابوالخير را قدّس اللهّ تعالى روحه خرقهای بود که در آن طاعت کردی، و چنين گویند که آن خرقه از

ابوبکر صدّیق رضی اللهّ تعالى عنه ميراث مانده بود مشایخ را، تا نوبت به شیخ ابوسعید رسید. وی را نمودند که:

بعد از وفات من به چند سال » : فرزند خود شیخ ابوطاهر را وصیت کرد که «! آن خرقه را به احمد تسلیم کن »

جوانی نوخط، بلند بالا، به چشم ازرق، به نام احمد، از در خانقاه تو درآید و تو در میان یاران نشسته باشی به

«! جای من، زنهار که آن خرقه به وی تسلیم کن

چون کار شیخ به آخر رسید، شیخ ابوطاهر را آرزوی آن میبود که ولایتی که حضرت شیخ را بود به وی سپارد.

ولایتی که شما طمع میدارید به دیگری سﭙﺮدند و عَلَم شیخی ما بر در خراباتیی » : شیخ چشم باز کرد و گفت

کس ندانست که حال چیست، تا آن که بعد از چند سال از وفات «. زدند و کاری که ما را بود بدو تسلیم کردند

شیخ، شبی شیخ ابوطاهر در خواب دید که شیخ ابوسعید با جمعی از یاران به تعجیل میرفت، ابوطاهر پرسید که:

شیخ ابوطاهر خواست که برود «. تو نیز برو که قطب الاولیا میرسد » : شیخ گفت «؟ یا شیخ! چه تعجیل است »

بیدار شد.

دیگر روز شیخ ابوطاهر در خانقاه نشسته بود، جوانی به آن صفت که شیخ گفته بود درآمد. شیخ بوطاهر در حال

خرقۀ پدر را چون از » : بدانست، وی را اعزاز بسیار کرد، اما چنانچه مقتضای بشریت است اندیشه ناک شد که

خواجه ابوطاهر را وقت خوش شد، «. ای خواجه! در امانت خیانت روا نباشد » : آن جوان گفت «؟ دست دهم

برخاست و آن خرقه را که شیخ ابوسعید به دست خویش بر سر میخی نهاده بود و تا آن روز آنجا بود، بیاورد و به

سر آن جوان فرو انداخت و گویند که آن خرقه را بیست و دو تن از مشایخ پوشیده بودند و در آخر به شیخ الاسلام

احمد حواله شد. بعد از آن هیچ کس ندانست که آن خرقه کجا شد

( نفحات الأنس ، ٢٣٥-٢٣٦)

 

Şeyh Ahmed En-Nâmekî El-Câmî'nin İran/Horasan Câm Şehrindeki kabri

Şeyh Ahmed En-Nâmekî El-Câmî'nin "Miftâhu'n-Necât" adlı eseri

Ayrıca, İdris-i Bitlisi’nin Bitlis’te Şeyh Ebu Tahir’in türbesi yanında inşa etmiş olduğu İdrisiye medresesi ve zaviyesinin evkaf ve tevliyeti ile ilgili bazı Osmanlı arşiv belgelerinde türbede medfun olan zâtın, Şeyh Ebu Tahir’in Şeyh Ebu Said Ebu’l-Hayr’ın oğlu Şeyh Ebu Tahir olduğu kaydı yer almıştır:

 

“Leffen takdim-i hâk-i pâ-yi ulya-yı Rahîmâneleri kılınan mazbata meâlinden keyfiyet bi’l-etrâf muhât-ı ilm-i âlşem-ârâ-yı destûrileri buyurulacağı veçhi ile Kürdistan eyâleti dâhilinde Muş sancağına tâbî Bitlis kasabası kurbunda ve Tatvân nahiyesinde vâkî Saparkur karyesinin tamamı ve yine livâ-yı mezbûr merbûtânından Poğnâd ve nâm-ı diğer Mutkî nâhiyesinde kâin Sarânesor ve cemâne nâm mezraasının a’şâr hâsılâtı ve hubûbâtı kasaba-i mezbûrda ve Hosor (Kosor) mahallesinde defîn-i hâk-ı ıtırnâk olan hırkapûş-i Hazret-i Resul-i Ekrem (S.A.V) Ebu Tâhir bin Şeyh Said Ebu’l-Hayr ile hal^fesi Sâhibu’t-Tefsir Husameddin Şeyh Ali El-Bitlîsî Kuddise Sirruhuma’l-azîz hazerâtının türbe-i şerîfeleri kubbesi ittisâlinde vâkî merhum-i müşarünileyh Husâmeddin hazretlerinin sulbi oğlu olup Deraliye’de Bülbülderesi’nde medfûn Hakîmuddin Şeyh İdris’in binâ ve inşâ eylediği İdrisiye ve nâm-ı diğer Reşkiye medrese ve ve zâvie münifesinin vakfı müstekillâtından olup mine’l-kadîm…”

 

“Muş Sancağına tâbi Bitlis kasabası kurbunda ve tatvan nâhiyesinde vâkî Saparkur karyesinin tamamı veyine livâ-yı mezbûr merbûtâtından Poğnâd ve nâm-ı diğer Mutkî nâhiyesinde kâin Saransor ve Çêman nâm mezraasının a’şârı hâsılâtı kasaba-i mezbûrda ve Hosor (Kosor) mahallesinde defîn-i hâk-i ıtırnâk olan Hırka-Pûş-i Resûl-i Ekrem (S.A.V) Şeyh Ebu Tâhir bin Şeyh Said Ebu’l-Hayr ile halifesi Sâhibu’t-Tefsir Husameddin şeyh Ali El-Bitlîsî Kuddise Sirruhuma’l-Azîz Hazretlerinin Türbe-i Şerîfeleri kubbesi ittisâlinde vâkî merhum-i müşarünileyh Husameddn Hazretlerinin Sulbi oğlu olup Deraliye’de Bülbülderesi’nde medfûn Hakîmuddin Şeyh İdris’in binâ ve inşâ eylediği İdrisiye ve nâm-ı diğer Reşkiye medrese ve zâviye-i münifesinin evkâf-ı müstakillâtından…”

(BOA, C.MF. 167:8323)

 

Bu belgelerde Bitlis Kosor/Zeydan Mahallesinde türbesi olan Şeyh Ebu Tahir ünlü mutasavvıf Şeyh Ebu Said Ebu’l-Hayr’ın oğlu olan Ebu Tahir olduğu ifade edilmekte ve Resulullah’ın Hırkasını giyen kimse olarak kaydedilmiş ancak, yukarıda alıntıladığımız Nefahatu’l-Üns’teki kayıtta Ebu Said Ebu’l-Hayr’den oğlu Şeyh Ebu Tahir’e intikal eden, ondan da Şeyh Ebu’l-Hayr’ın vasiyyeti ile Şeyh Ahmed En-Nâmekî El-Câmi’ye intikal eden Hırka’nın Hz. Ebubekir (R.A)’e ait olup oradan tevarüs ettiği belirtilmiş.

 

Nefehâtu’l-Üns Ebu Said Ebu’l-Hayr'ın oğlu olup, Hırkayı Şeyh Ahmed En-Nâmöekî’ye teslim eden Şeyh Ebu Tahir’den söz ettiği gibi, Şeyh Ahmed En-Nâmekî’nin sohbet arkadaşı olarak Şeyh Ebu Tahir-i Kürd’ten ayrıca söz edip, Şeyh Ahmed En-Nâmekî'nin ardından eserinde hususi bir bölüm tahsis ederek ondan nakiller yapmaktadır.

 

Şerefnâme ise, Şeyh Ebu Tahir-i Kürd’ten Nefehat’a dayanarak söz etmekte  Şeyhin Bitlisli olduğunu ve Bitis’te Şehrin garp Canibinde Kosor mahallesindeki mezarında medfun olduğunu kaydetmektedir. Dolayısıyle Türbede medfun olanın  شيخ طاهر كُرد  Şeyh Tahir-i Kürd olduğunu açıkça belirtmektedir.

 

Arşiv belgelerinde , 1277-78/1860-61 Tarihli arşiv belgelerinde ise bu zâtın Ebu Said Ebu’l-Hayr (357/967-440/1049) ‘ın oğlu Şeyh Ebu Tahir olduğu belirtilmiş. Ancak İdris-i Bitlis’inin babası ve Tefsir sahibi olan Husameddin Ali El-Bitlisi’nin Şeyh Ebu Tahir’in halifesi olduğu kaydedilmiş.

 

Oysaki, Ebu Said Ebu’l-Hayr tarihi kayıtlara göre  357/967-440/1049  yılları arasında yaşamış, Husameddin Ali El-Bitlisi ise 15. Yüzyılda yaşamış bir mutasavvıf-âlim olup vefat Tarihi II. Bayezid devrine ait İn’amât defterinde açık surette 13 Şa’ban 909/31 Ocak 1504 Tarihi olarak kaydedilmiş.

 

Sultan II.Bâyezîd Devrine ait 909/1504 tarihli Saray İn’amât Defterinde,  İdris-i Bitlisî'nin babası Mutasavvıf, Füsus Şârihi Hüsâmeddin Ali El-Bitlisî'nin Vefat Tarihini bildiren tâziye kaydı. (İBB Taksim Atatürk Kitaplığı, Muallim Cevdet Yazmaları, O. 71)

  

 

تعزيه

 

تعزيه به مولانا ادريس منشی

كه در ولايت عجم پدرش متوفّی شد

فی ١٣ شعبان سنه ٩٠٩

 

"Tâziye

 

Münşî İdris-i Bitlisî'ye 13 Şa'ban 909'da Acem vilâyetinde vefat eden babasından dolayı tâziye edilmesi."

 

İdris-i Bitlisî’nin babası Hüsamuddin Ali El-Bitlisî Nurbahşiyye’nin kurucusu Seyyid Muhammed Nurbahşî’nin (vefatı:869/1465) halifelerindendir. Diğer taraftan ise silsilesi Yasir Ammar El-Bitlisî’ye ulaşmaktadır. Yasir Ammar El-Bitlisî, Ebu Necîb Es-Sühreverdî’nin

(Vefatı:583) halifelerinden olup, aynı zamanda Harezmli Necmuddin-i Kübra’nın şeyhidir (Vefatı:618). Hüsamuddin Ali El-Bitlisî 13 Şa’ban 909/31 Ocak 1504 tarihinde  vefat etmiş olup, bazı kayıtlara göre Tebriz’de vefat edip defnedilmiş, diğer bazı kayıtlara göreyse Bitlis'te vefat ederek Zeydan (Kosor) Mahallesindeki halen mevcut olan Şeyh Ebu Tahir-i Kürd türbesine defnedilmiştir.  Çeşitli eserleri mevcut olan Hüsamuddin Ali El-Bitlisî’nin en önemli eserleri, “İrşâdu Menzili’l-Küttab” adlı iki büyük ciltten oluşan tefsiri, Kitâbu’n-Nusûs, Abdürrezzak Kâşânî’nin “ İstılahâtu’s-Sufiyye” sine yazdığı şerh ile, Şebüsteri’nin Gülşen-i Râz’ına yaptığı şerhtir. Bunların birer nüshaları, Edirne Sultan Selim Kütüphanesi, Manisa Muradiye Kütüphanesi, Süleymaniye (Şehid Ali Paşa) kütüphanesi” ve Üsküdar Selimiye Kütüphanesindedir. Tasavvufi görüşlerini daha çok Kitâbu’n-Nusûs’ta ifade etmiştir.(Lami’î Çelebî, Nefehatu’l-Üns Tercümesi, 1275:474-475; Muhyî-yi Gülşenî, 1982:41,126; Şerefhan, Şerefnâme, 1860:1/342; Hulvî,Lemezât-ı Hulviyye, 1993:259-265; Bursalı Mehmed Tahir efendi, Osmanlı Müellifleri, 1342:1/105-106; İdris-i Bitlisî, Selim-Şahnâme, Terc. Hicabî Kılangıç, 2001:5., Bitlis il yıllığı, 1971:106; Türkiyede Vakıf Abideler Ve eserler,1977:2/191, Müstakîmzâde, Süleyman Saaduddin, Mecelletu’n-Nisâb,1210/2000: ypr.133; Gökbilgin,1952:480; Çakmakoğlu, 2001:253-266)   

 

Bu ve benzeri çeşitli kayıtlarda İdris-i Bitlisi’nin babası Şeyh Husameddin Ali’nin Şeyh Ebu Tahir-i Kürd’ün türbesinde medfun olduğu kaydedilmektedir.

Ancak Türbede yaptığımız son araştırmalardada, son devirlerde konmuş olan ahşap sandukaların altında, sağ tarafta Şeyh Ebu Tahir-i Kürd’e ait olduğu belirtilen mezardaki mermer lahit üzerinde herhangi bir kitâbe/yazı bulunmamaktadır. 

Husameddin Ali El-Bitlisî’ye ait olduğu belirtilen sol tarafta sanduka altında kalan mermer lahitte ise bir kitabe bulunmakta ancak bu mermer lahdin 4 Safer 923/26 Şubat 1517' de vefat eden bir kadına ait olduğunu tesbit etmiş bulunmaktayız.

Bazı kayıtlarda ise Husameddin Ali El-Bitlisî’nin Tebriz’de vefat ettiği ve burada medfun olduğu kaydedilmektedir.

(Çakmalıoğlu : Mustafa, Hüsâmettin Bitlisî’nin Kitâbu’n-Nusûs” adlı Eserinin Tahkik ve Tahlili, Yüksek Lisan Tezi, Kayseri, 1998; Genç, Vural, Acem’den Rûm’a Bir Bürokrat ve Terihçi, İdris-i Bitlisi, Türk Tarih Kurumu, Ankara, 2022)